1	Pray	4:09
2	Nowhere Left To Go	3:52
3	Sometimes We Fight	4:43
4	Don't Wanna Help Anyone	4:42
5	This Love Will Last	3:57
6	Susan	5:13
7	Little Boy	4:00
8	Might Need To Fly	5:40
9	Lies	3:47
10	Dear Mom	5:21

Lead Vocals, Backing Vocals, Harmonica – Layla Zoe
Bass – Gregor Sonnenberg
Drums – Dirk Sengotta
Fiddle – James Stephens
Lead Guitar – Jackie Venson
Lead Guitar, Accompanied By [Rhythm Accompaniment] – Alastair Greene, Dimitri Lebel
Lead Guitar, Rhythm Guitar – Guy Smeets
Organ, Piano, Electric Piano [Wurlitzer] – Bob Fridzema

Award-winning Canadian roots music vocalist and songwriter Layla Zoe delivers another incredible set of new songs on her 15th album Nowhere Left To Go, which drops independently on January 8th, 2021. In spite of a year full of turbulence that left many struggling to survive, Zoe dug deep into herself to write, record, and release a vibrant and beautiful album that showcases her mighty vocal skills and songwriting styles. Zoe has big-time singing chops that she employs to navigate her mix of blues, rock, folk, and gospel sounds. This time out, she self-produced and also called on talented friends from around the world like Jackie Venson, Alastair Greene, Bob Fridema, Suie Vinnick, Guy Smeets, Brandi Disterheft, and Dimitri Lebel to assist her in raising roofs and bringing these ten new tracks to life. The resulting record is a blast from start to finish and makes an ideal way to begin the new year.

Zoe has accomplished much since starting her musical journey at age 15 performing with her father’s band, singing in school musical productions, and giving poetry readings. She has developed into a multifaceted once-in-a-generation talent who has performed at many vitally important festivals and venues in the international blues scene and shared stages with many of the genre’s most iconic performers, including John Mayall, Coco Montoya, and Walter “Wolfman” Washington. She also won a European Blues Award for Best Vocalist in 2016. Zoe has built a solid career and body of work out of pure ability and effort and Nowhere Left To Go is likely to lift her even higher and break out to a much larger audience.

Nowhere Left To Go was recorded remotely in proper pandemic protocol but you’d never know from the warm and organic vibes that permeate the album right from the gospel-tinged opening cut “Pray.” Co-written with rising star Jackie Venson, it’s an unapologetically spiritual song built around Layla’s inspiring vocals and a bold piano part that centers the arrangement. It’s a brave and atypical way to start an album but Zoe uses it to immediately show listeners who she is and what she’s about.

Zoe’s title track, “Nowhere Left To Go,” is a tough, mid-tempo blues/rock song full of grit and grind. Another Venson co-write, the track lets Layla get rough and intense on the microphone and display a completely different side of her voice than on the previous cut. Zoe’s inherent soulfulness is the connective tissue that runs through these songs and the rest of the record and keeps listeners following her no matter where she goes. “Don’t Wanna Help Anyone” is a funky rocker co-written and recorded with the amazing Alastair Greene that splits the difference between Hendrix and Led Zeppelin in absolutely ferocious way and has the voltage required to get a stadium full of fists in the air. Zoe wails like a young Robert Plant in his prime, soaring over the raging guitar and drum parts below and teaching us all a lesson in what it means to rock and roll.

“This Love Will Last” is a tender old-school R&B song written with Dimitri Lebel that brings us Layla using the smoother part of her voice but still maintaining the rock star presence she keeps in her back pocket. The lead guitar work here straddles the melodic line between R&B and country, which are closer kin than many realize, and is epically tasteful and perfectly played. Other bright spots on the record include “Little Boy” and the closer “Dear Mom.” Layla Zoe has a hot one on her hands with Nowhere Left To Go. The set feels like the culmination of her career thus far and spotlights her technical and stylistic mastery of American music. Get it in your headphones now and keep it there for the rest of the year. ---Mike O'Cull, rockandbluesmuse.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto solidfiles global-files

back

CD 1
01. She Didn’t Believe
02. I’ll Be Reborn Blues
03. Turn This Into Gold
04. The Deeper They Bury Me
05. Mumbai
06. The Good Life
07. I Can’t Imagine My Life Without You
08. Freedom Flowers
09. Let Go
10. Rainbow Pacmen and Unicorns

CD 2
01. Weakness
02. Dark World
03. Ghost Train
04. Bitch with the Head of Red
05. Gemini
06. Roses and Lavender
07. White Dog
08. Automatic Gun
09. Are You Still Alive Inside
10. Little Sister

Drums – Claus Schulte (tracks: 1-3, 2-10), Dirk Sengotta (tracks: 2-1 to 2-9)
Instruments [All Other Instruments], Backing Vocals – Jan Laacks
Lead Vocals, Harmonica, Backing Vocals – Layla Zoe

Great art takes you out of your comfort zone. It often makes you look at life through another lens: Salvador Dali‘s dripping clocks (The Persistence of Memory) or Picasso‘s cubism (Girl Before A Mirror) are two examples. They distort your perception of what should be and then challenge you to think and perceive in new ways. Layla Zoe’s new album, Gemini, did that for me. I have followed her career for awhile and have found her to be a powerful and sexy Canadian singer of the roadhouse blues; I did not expect the edginess, depth, and emotion of the lyrics and songs on this album. It has changed my perception of her. She is not just another blues singer with a great voice; she is a crown jewel of the roadhouse blues and worthy of elevation to the same status I give Jeff Healey, her countryman.

As the title cut states she lives two different places …in the pain and the power. Part of the album is power blues rock, part is great roadhouse tunes, another piece is beautiful acoustic delta blues, and part is some intensely dark blues portraits of people in pain and crisis. The graphic explicitness of a few of the lyrics will probably offend some (and limit mainstream air play) as she relates through song riveting images of individuals at the crossroads.

I can think of no other contemporary blues or blues rock artist that has put herself on the line and just laid it out there like Layla Zoe has on this album. Certainly because of her voice, there are the inevitable comparisons to Janis Joplin. But in Layla’s case, I don’t think she is living the darkness in life (as Janis and Amy Winehouse did with their heavy drug use) as much as bringing it to vivid clarity for us. As she relates in the song, The Deeper They Bury Me, the truth indeed will set you free. And she lays bare on several songs the deep and lonely truth of what the blues is for those in despair: equal parts anger, a need for revenge, and a profound sadness.

There are 20 songs on this double CD and normally I note each of the individual cuts that I liked the most on albums I review. In this case, no one single will do justice to Layla’s talent or the portraits she conveys in song on this album. Certainly, Are You Still Alive Inside, a beautiful slow tempo blues rocker should get a lot of airplay. But you need to buy the album and experience her music in toto. Afterwards, I’d love to hear what you think as comments on this web page! ---benveeblues.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto solidfiles global-files

back

1 	Glory, Glory, Hallelujah	2:35
2 	In Her Mother's House 	4:57
3 	Green Eyed Lover 	5:33
4 	Gemini Heart 	6:08
5 	Never Met A Man Like You 	5:03
6 	Why You So Afraid 	4:53
7 	Father 	8:22
8 	The Lily 	9:30
9 	I Choose You 	5:12
10 	They Lie 	5:52
11 	Hey, Hey, My, My	5:38

Layla Zoe - Lead Vocals, Backing Vocals
Henrik Freischlader - Guitar, Bass, Drums, Backing Vocals
Moritz Fuhrhop - Electric Organ [Hammond Organ] 

Layla Zoe effortlessly transcends the sounds and vibe of the ’70s with her album The Lily. Not only does she look the part, but she plays the part damn well. Born and raised in the ’70s with a healthy diet of blues and rock given to her by her parents, Layla Zoe set out to be one of the more well known women in the blues world. The Lily is Layla Zoe’s sixth studio album.

“Glory, Glory, Hallelujah” is a haunting track that sets The Lily off on the right foot. Carrying on the free spirit vibe throughout the album, Zoe’s velvety voice melts on each track. On the track, “Green Eyed Lover” Zoe’s voice drips with soul and passion.

The middle of the The Lily sounds a bit repetitive. Very pleasant sounding, but much of it sounds the same. There is not much distinction between each track. Zoe’s voice continues to sound beautiful and nostalgic, but there isn’t much variation. On that note, “Never Met a Man Like You” gives the band a step in the spotlight featuring intricate guitar solos.

The later tracks of the album are also some of the longest in The Lily. “Father” is the second longest track on The Lily. Coming in just over eight minutes in length, “Father” has the slowest tempo of the album but comes rolling in and hits its stride around six minutes in. The self-titled track, “The Lily” is just shy of the ten minute mark. This track truly highlights Layla Zoe’s voice. The hymn-like track is complemented by elegant but not distracting guitar work. “I Choose You” has the packs more of a pure rock vibe which is carried on with the ending track “Hey, Hey, My, My.”

Overall, The Lily is a solid album, far from weak but no extremely elevated points. Layla Zoe fills the role of a front woman very well and both Zoe and the band really complement each other. ---Alysha Rendflesh, bluesrockreview.com

Layla Zoe co prawda pochodzi z Kanady, ale zajął się nią sam Henrik Freischlader. W swojej wytwórni Cable Car Records właśnie wyprodukował i wydał krążek „The Lily”.

Freischlader na tym krążku gra na gitarach, basie, a nawet na perkusji, zresztą ma to po ojcu – perkusiście. W studiu oprócz niesamowitego głosu Layli Zoe towarzyszył im tylko nadworny hammondzista Freischladera - Moritz Fuhrhop. Cały materiał na płytę powstał w sercu Freischladera, słowa pisała Layla.Ale płytę przewrotnie rozpoczyna zaśpiewany wyłącznie przez Zoe a capella gospelowy standard „Glory, Glory Hallelujah”. Layla Zoe obnażona broni się, a jej głos zapowiada niezwykłe emocje.

Ale powoli. Najpierw rockowa i przyjazna classic rockowym stacjom radiowym piosenka „In Her Mother’s House”. Freischlader ciekawie rozgrywa partie gitar, opierając się na southernowych wzorach aranżacji, a w zwieńczając solówkę gra kilka smakowitych nut. Layla śpiewa na luzie, ale z pasją i odrobiną niezbędnej w bluesie melancholii.

W „Green Eyed Lover” Layla sięga odrobinę po klisze dotyczące wyglądu muzyka blues rockowego. Pojawiają się skóry, jeansy i alkohole. Ale to raczej pewna stylizacja, podobnie jak sceniczne stroje i fryzura wokalistki. Trzeba jednak przyznać, ze razem stanowią idealny wizerunek gwiazdy blues rocka. I pamiętajmy – „życie jest za krótkie, by tracić to co mamy”. Freischlader czasu nie traci i oczywiście w tej pełnej oddechu pieśni pokazuje inne brzmienie i inną technikę gry.

W pięknym, wolnym bluesie Layla deklaruje, że jest mocną, ale wrażliwą kobietą. I taka właśnie jest jej wokalistyka, wsparta mistrzowskimi dźwiękami niemieckich bluesmanów. Layla sama dograła tu sobie delikatne chórki, a realizator utrzymuje idealne proporcje pomiędzy gitarą i hammondami.

Mocno teksasko brzmi „Never Met A Man Like You”. Layla Zoe ma tu okazję zaspiewać jeszcze silniej, z jeszcze większą pasją. Musiała wywrzeć naprawdę niezłe wrażenie na Freischladerze, który sam nie stroni od nut z pogranicza hard rocka, skoro zdecydował się oddać jej tyle świetnych kompozycji.

W „Why You So Afraid” Kanadyjka wyznaje, że nie mogłaby śpiewać piosenek facetowi, który nie chciałby ich słuchać. Sama kompozycja oscyluje pomiędzy funkiem i blues rockiem. Ciekawie zaaranżowane gitary, mnóstwo przestrzeni i niemal murzyńskie chórki czynią z niej producencką perełkę.

I oto genialny blues „Father” przypominający wstępem gitarowe łkania Gary Moore’a. Ale przecież właśnie o to chodzi. Jesteśmy w Europie. I z takiej oddali Kanadyjka pyta: „ojcze, czy mnie słyszysz, kiedy jestem na scenie? Gdzie jesteś dziś wieczór?”. Nie trzeba być geniuszem, by domyślić się, że to dopiero wstęp do fantastycznej interpretacji kipiącej emocjami. Freischlader podkreśla dramatyzm grając dwudźwiękami, by wreszcie przyśpieszyć, a potem zacząć podciągać wysokie nuty. Napięcie opada i zostaje tylko Layla i blues. Biały, ale absolutnie szczery. Można zapłakać.

Tytułowa „The Lily” poraża pięknem tekstu. „Jeśli umrę, zanim się obudzisz, zabierz mnie tam, gdzie muzyka gra, nie płacz, nie uroń ani łzy, pielęgnuj mój ogień i pamiętaj, że pieśń musi trwać. Aniołowie zaśpiewają i zatańczą bluesa na pogrzebie, a ty na nagrobek lilię złóż i pamiętaj, że pieśń będzie trwać”. Nie, to trzeba usłyszeć na własne uszy. Jeśli Layla pragnęła przejść do historii, właśnie jej się to udało – i niech żyje ja najdłużej.

Rockowy „I Choose You” budzi nieco słuchaczy z tej nierealnej, uduchowionej atmosfery. Mimo młodego wieku Zoe śpiewa o wspomnieniach z dzieciństwa i robi to ze swadą równą co najmniej Bonnie Raitt. Choć sama piosenka może nie zachwycać, daje Kanadyjce szansę wielowymiarowej interpretacji.

W „They Lie” Henrik Freischlader pisze rockową ballade, a Layla Zoe zastanawia się, z trudem tłumiąc emocje, nad wszechobecnością we współczesnym świecie kłamstwa. Ale bluesa tu akurat doszukać się trudno.

Ciekawostką jest kończący krążek wielki przebój Neila Younga „Hey, Hey, My, My”. Piosenka poświęcona szefowi Sex Pistols przypomina niezwykle ważne wśród straceńców muzyki credo – lepiej spłonąć niż zginąć w cieniu. Na razie i gwiazda Younga, obwołanego w swoim czasie nestorem grunge i Freischladera oraz Zoe świecą mocno na sierpniowym firmamencie i ani myślą spadać. ---bluesonline.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to gett

back

1 	Glory, Glory, Hallelujah	2:35
2 	In Her Mother's House 	4:57
3 	Green Eyed Lover 	5:33
4 	Gemini Heart 	6:08
5 	Never Met A Man Like You 	5:03
6 	Why You So Afraid 	4:53
7 	Father 	8:22
8 	The Lily 	9:30
9 	I Choose You 	5:12
10 	They Lie 	5:52
11 	Hey, Hey, My, My	5:38

Layla Zoe - Lead Vocals, Backing Vocals
Henrik Freischlader - Guitar, Bass, Drums, Backing Vocals
Moritz Fuhrhop - Electric Organ [Hammond Organ] 

Layla Zoe effortlessly transcends the sounds and vibe of the ’70s with her album The Lily. Not only does she look the part, but she plays the part damn well. Born and raised in the ’70s with a healthy diet of blues and rock given to her by her parents, Layla Zoe set out to be one of the more well known women in the blues world. The Lily is Layla Zoe’s sixth studio album.

“Glory, Glory, Hallelujah” is a haunting track that sets The Lily off on the right foot. Carrying on the free spirit vibe throughout the album, Zoe’s velvety voice melts on each track. On the track, “Green Eyed Lover” Zoe’s voice drips with soul and passion.

The middle of the The Lily sounds a bit repetitive. Very pleasant sounding, but much of it sounds the same. There is not much distinction between each track. Zoe’s voice continues to sound beautiful and nostalgic, but there isn’t much variation. On that note, “Never Met a Man Like You” gives the band a step in the spotlight featuring intricate guitar solos.

The later tracks of the album are also some of the longest in The Lily. “Father” is the second longest track on The Lily. Coming in just over eight minutes in length, “Father” has the slowest tempo of the album but comes rolling in and hits its stride around six minutes in. The self-titled track, “The Lily” is just shy of the ten minute mark. This track truly highlights Layla Zoe’s voice. The hymn-like track is complemented by elegant but not distracting guitar work. “I Choose You” has the packs more of a pure rock vibe which is carried on with the ending track “Hey, Hey, My, My.”

Overall, The Lily is a solid album, far from weak but no extremely elevated points. Layla Zoe fills the role of a front woman very well and both Zoe and the band really complement each other. ---Alysha Rendflesh, bluesrockreview.com

Layla Zoe co prawda pochodzi z Kanady, ale zajął się nią sam Henrik Freischlader. W swojej wytwórni Cable Car Records właśnie wyprodukował i wydał krążek „The Lily”.

Freischlader na tym krążku gra na gitarach, basie, a nawet na perkusji, zresztą ma to po ojcu – perkusiście. W studiu oprócz niesamowitego głosu Layli Zoe towarzyszył im tylko nadworny hammondzista Freischladera - Moritz Fuhrhop. Cały materiał na płytę powstał w sercu Freischladera, słowa pisała Layla.Ale płytę przewrotnie rozpoczyna zaśpiewany wyłącznie przez Zoe a capella gospelowy standard „Glory, Glory Hallelujah”. Layla Zoe obnażona broni się, a jej głos zapowiada niezwykłe emocje.

Ale powoli. Najpierw rockowa i przyjazna classic rockowym stacjom radiowym piosenka „In Her Mother’s House”. Freischlader ciekawie rozgrywa partie gitar, opierając się na southernowych wzorach aranżacji, a w zwieńczając solówkę gra kilka smakowitych nut. Layla śpiewa na luzie, ale z pasją i odrobiną niezbędnej w bluesie melancholii.

W „Green Eyed Lover” Layla sięga odrobinę po klisze dotyczące wyglądu muzyka blues rockowego. Pojawiają się skóry, jeansy i alkohole. Ale to raczej pewna stylizacja, podobnie jak sceniczne stroje i fryzura wokalistki. Trzeba jednak przyznać, ze razem stanowią idealny wizerunek gwiazdy blues rocka. I pamiętajmy – „życie jest za krótkie, by tracić to co mamy”. Freischlader czasu nie traci i oczywiście w tej pełnej oddechu pieśni pokazuje inne brzmienie i inną technikę gry.

W pięknym, wolnym bluesie Layla deklaruje, że jest mocną, ale wrażliwą kobietą. I taka właśnie jest jej wokalistyka, wsparta mistrzowskimi dźwiękami niemieckich bluesmanów. Layla sama dograła tu sobie delikatne chórki, a realizator utrzymuje idealne proporcje pomiędzy gitarą i hammondami.

Mocno teksasko brzmi „Never Met A Man Like You”. Layla Zoe ma tu okazję zaspiewać jeszcze silniej, z jeszcze większą pasją. Musiała wywrzeć naprawdę niezłe wrażenie na Freischladerze, który sam nie stroni od nut z pogranicza hard rocka, skoro zdecydował się oddać jej tyle świetnych kompozycji.

W „Why You So Afraid” Kanadyjka wyznaje, że nie mogłaby śpiewać piosenek facetowi, który nie chciałby ich słuchać. Sama kompozycja oscyluje pomiędzy funkiem i blues rockiem. Ciekawie zaaranżowane gitary, mnóstwo przestrzeni i niemal murzyńskie chórki czynią z niej producencką perełkę.

I oto genialny blues „Father” przypominający wstępem gitarowe łkania Gary Moore’a. Ale przecież właśnie o to chodzi. Jesteśmy w Europie. I z takiej oddali Kanadyjka pyta: „ojcze, czy mnie słyszysz, kiedy jestem na scenie? Gdzie jesteś dziś wieczór?”. Nie trzeba być geniuszem, by domyślić się, że to dopiero wstęp do fantastycznej interpretacji kipiącej emocjami. Freischlader podkreśla dramatyzm grając dwudźwiękami, by wreszcie przyśpieszyć, a potem zacząć podciągać wysokie nuty. Napięcie opada i zostaje tylko Layla i blues. Biały, ale absolutnie szczery. Można zapłakać.

Tytułowa „The Lily” poraża pięknem tekstu. „Jeśli umrę, zanim się obudzisz, zabierz mnie tam, gdzie muzyka gra, nie płacz, nie uroń ani łzy, pielęgnuj mój ogień i pamiętaj, że pieśń musi trwać. Aniołowie zaśpiewają i zatańczą bluesa na pogrzebie, a ty na nagrobek lilię złóż i pamiętaj, że pieśń będzie trwać”. Nie, to trzeba usłyszeć na własne uszy. Jeśli Layla pragnęła przejść do historii, właśnie jej się to udało – i niech żyje ja najdłużej.

Rockowy „I Choose You” budzi nieco słuchaczy z tej nierealnej, uduchowionej atmosfery. Mimo młodego wieku Zoe śpiewa o wspomnieniach z dzieciństwa i robi to ze swadą równą co najmniej Bonnie Raitt. Choć sama piosenka może nie zachwycać, daje Kanadyjce szansę wielowymiarowej interpretacji.

W „They Lie” Henrik Freischlader pisze rockową ballade, a Layla Zoe zastanawia się, z trudem tłumiąc emocje, nad wszechobecnością we współczesnym świecie kłamstwa. Ale bluesa tu akurat doszukać się trudno.

Ciekawostką jest kończący krążek wielki przebój Neila Younga „Hey, Hey, My, My”. Piosenka poświęcona szefowi Sex Pistols przypomina niezwykle ważne wśród straceńców muzyki credo – lepiej spłonąć niż zginąć w cieniu. Na razie i gwiazda Younga, obwołanego w swoim czasie nestorem grunge i Freischladera oraz Zoe świecą mocno na sierpniowym firmamencie i ani myślą spadać. ---bluesonline.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire uloz.to solidfiles global-files

back

1. Hoochie Coochie Woman
2. Don’t Wannah Hurt Nobody
3. No More Stormy Mondays
4. I Am Free
5. Soft As a Feather
6. Gottah Message For You
7. Desert Song
8. That’s Why I’m Crying
9. Get Me Some
10. Black Eyes Blacker Song
11. Love Makes the World Go Round

Layla Zoe –Vocals
Chris Raines – Guitar parts, Keys, Bass & Harmonica
Gerry Barnum – Harmonica on Track #7

Amazing soulful young singer from Canada. Female vocalist of the year, international award winning songwriter, and Canadian idol semi-finalist. Check her out. ---cdbaby.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto solidfiles global-files

back

01. Someday
02. Disappearing Delta
03. Wade in the Water		play
04. Shaking
05. You Won’t Call
06. You Surprise Me Again
07. Leave You for Good		play
08. When You Gonnah Learn
09. Change Is Gonnah Come
10. Flightplan

"Layla Zoe, a stylish singer with a fabulous future. Billed for her Janis Joplin-like tunes of the 60's and 70's, she showed incredible versatility, revealing shades of Midler,Cher,Shania and yes, Celine- depending on your ear. Wearing an elegant short black A-line dress, black shoes and knee high stockings, she untied her sleek, pont-tailed, red-blonde, letting her hair fall, and belted out the blues like a seasoned songstress. That's blues class." DENESE IZZARD/JOURNALIST FOR THE GABRIOLA SOUNDER "After the intermission, out came the Island's Layla Zoe a young blues siren who belts out a song a la Phoebe Snow. She opened with "Nighttime is the right time". She reached deep into her guts to hit some of the notes. However when she started the classic Sam and Dave ballad "When something is wrong with my baby" she had the audience in the palm of her hands." WALTER CORDERY/JOURNALIST for the DAILY NEWS "Layla convinced me she was a great musician the first time I heard her sing. It took all of 15 seconds. I remain her devoted fan. I hope the rest of the world catches on soon." ---Bill Johnson/ Bill Johnson Band

"When Laylas heart-wrenching and strong vocals hit my car speakers as a part of a local recording with various artists featured, I had to stop, catch her name, and hit the repeat button. When her five-song EP was released not long after my first introduction to her work, it lived up to all I could imagine. Her strong voice leading deeply soulful and intelligent lyrics makes it impossible to use as background music. The power in those few songs demands it be in the forefront. The tracks also show Laylas range both emotionally and vocally - from the lighter catchy Jungle Room (a hail back to fun live soul performances) to the emotional Sometimes I Cry this EP shows the dedication of someone who truly loves their craft. What Laylas done here is take aspects of a genre so often overlooked these days, and added her personal touches, including impressive song-writing and a soul-stirring voice. Hopefully this is only the beginning of a discography I will keep record of in my personal collection." Colleen Dane/Entertainment Journalist/PQ News

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto solidfiles global-files

back