1. Eros & Psyche		2:10:48

Psyche - Joanna Freszel
Arete / Ksieni - Wanda Franek
Hagne / Laida / The Monastery's doorkeeper - Anna Bernacka
Hedone / Hanna - Aleksandra Orłowska-Jabłońska
Blaks - Mikołaj Zalasiński
Eros / Arystos / Knight Errant / De la Roche / Stefan - Tadeusz Szlenkier
Hermes / Old Slave / Chaplain / Cafe owner / Hugo - Wojtek Gierlach
Charmion / First Guest / Hr. Albert - Adam Kruszewski
Old Greek / Second Guest / Paul - Grzegorz Szostak
Knight / Youth / Tolo - Mateusz Zajdel
Chorus of the Teatr Wielki - Polish National Opera
Orchestra of the Teatr Wielki - Polish National Opera
Conductor - Grzegorz Nowak
Director - Barbara Wysocka
Music - Ludomir Różycki

Warsaw, 19 october 2017, Polish National Opera

Immortality? Transmigration of souls? Meeting one’s loved ones in future incarnations? The necessity of working through one’s sins and negligence? Various aspects of humanity revealing themselves in various moments in history, as well as the longing for eternal love – these are the questions and issues taken up by Jerzy Żuławski in his play Eros and Psyche. Żuławski is also the author of a science-fiction novel On the Silver Globe (made into a movie by his great-nephew – Andrzej Żuławski). The libretto of Różycki’s opera is a full-blown journey of Psyche and Blaks in search of Eros – through five eras, from the Golden Age Arcadia, through the Roman Empire, a medieval monastery in Spain, Paris at the time of the French Revolution, ending in one of European capitals in the early twentieth century. This staging flamboyance is a challenge worthy of Barbara Wysocka, who a couple of years ago, along with Barbara Hanicka, created for Teatr Wielki - Polish National Opera a majestic and moving staging of Eugeniusz Knapik’s Moby Dick. The composer – Ludomir Różycki – studied at the Warsaw Conservatory along with Karol Szymanowski, Mieczysław Karłowicz and Grzegorz Fitelberg, who formed the musical, modernist Young Poland. Eros and Psyche, immensely popular in the interwar period on European operatic stages, was very rarely staged after the Second World War. It is high time it took its place as an ambassador of Polish opera at the side of Król Roger. ---teatrwielki.pl

The Polish composer Ludomir Różycki is not a well-known name, but certainly comes from a musical background and early twentieth century associations that I personally find interesting. Różycki studied under Humperdinck in Berlin and was schooled in the style of Wagner and Strauss and went on to form the Young Poland association of composers with connections to the Russian Group of Five movement formed by Russian composers including Mussorgsky, Borodin and Rimsky-Korsakov, with the aim of establishing a new national music identity for Poland. Inevitably, to judge by Eros and Psyche - which we are fortunate to be able to see performed thanks to OperaVision - those late-romantic influences show in the classic mythological subject of Jerzy Żuławski's libretto and the epic musical treatment applied to it.

Żuławski's adaptation of the Cupid & Psyche myth certainly presents all the opportunities for an expanded and rich musical treatment. The ancient basis of the story is an epic tale of forbidden love that transcends time and overcomes great obstacles. It's a price Psyche has to pay for falling in love and looking on the face of an immortal god, Cupid or Eros, who has been secretly visiting her. Cupid's orders were to use his dart to make Psyche fall in love with a monstrous creature for presuming her beauty to be an equal of Venus, but these darts have been known to go astray and both she and Eros fall under a spell of this forbidden love and are punished for it, condemned to wander the earth (and the underworld) eternally.

In Żuławski's version of the story, that wandering takes Psyche to a number of famous historical ages, from the Golden Age of Arcadia, to imperial Rome, to early Christianity in a monastery in Spain, through the French revolution and into the present day. It's a treatment and a structure that provides a number of serious obstacles to Psyche, who is visited by Eros in different guises in each of these situations, and it provides Różycki with a variety of colours to work with, as well as the opportunity to push the romantic tone of the music into epic levels. The tone is inevitably Straussian, with mythological correspondences with Daphne, Die Liebe der Danae and of course, Ariadne auf Naxos.

And it would appear to be from Ariadne auf Naxos that director Barbara Wysocka takes her inspiration for the staging of this 2017 production of Eros and Psyche at the Teatr Wielki, 100 years after its premiere in Wroclaw. Różycki and Żuławski's version of the story is a relatively straightforward telling of myth that has none of the framing and self-referential dramatic and operatic narrative complexities of Strauss and Hofmannsthal's treatment of Ariadne auf Naxos. Wysocka however chooses to frames this opera's story of Psyche's wanderings through time as that of an actress working on a number of period film productions. It's a reasonable way to make the mythological story modern and contemporary, but it has to be said that it doesn't appear to bring anything unexpected out of the work and may indeed even confuse matters somewhat.

What it does highlight is that the music is indeed beautifully composed and scored for each dramatic situation like a movie soundtrack. The first appearance of Eros on the set, emerging out of the darkness to meet Psyche waiting in anticipation, is lushly and scored with a romantic surge. Each of the mini movies are given titles (Rome, Under the Cross, With Blood etc.) the titles and Falconetti Joan of Arc-like close-ups of Psyche accompanied by sweeping musical introductions. Conducted by Grzegorz Nowak, the music is a treat for anyone who likes their late and post-romantic indulgent Strauss or Rimsky-Korsakov orchestrations, and it's wonderful to hear another Polish composer other than Szymanowski working in this register.

Lived through the movies, this undoubtedly helps maintain the larger-than-life character of the mythological romance between Eros and Psyche that is otherwise abandoned in the production, and it retains all the colour of the periods and locations. It's perhaps a bit too busy with extras and camera crews cluttering the stage as well, adding a layer of remove that the opera doesn't really need, and it may even detract from the character of the work as well. Psyche's journey and her encounter with Eros in various guises in different eras (with Blaks the farmhand who has been condemned alongside her for disturbing the meeting between the illicit lovers also present) raises questions of decadent living (Rome), sin (The Cross) and compassion (Paris) are also considered perhaps as necessary stages in her journey to redemption.

On the other hand if 'Psyche' gains awareness of such matters through the movies she plays the lead role in, then that element isn't entirely lost in the 2017 production. Nor is it lost in how it is covered in the direction or the musical and singing performances. Joanna Freszel is very much centre stage as Psyche and the role is not without its challenges (if not quite at the Richard Strauss level of demands), and she gives an engaging and note-perfect performance throughout, her voice having a lovely character and timbre. The high tenor role of Eros is almost Mozartian by comparison and tests the tenor's ability to hold it steady but Tadeusz Szlenkier certainly brings a lyrical sweetness to the role. There are good supporting performances from the remainder of the cast, particularly from Anna Bernacka as Hagne (et al) and from Mikołaj Zalasiński as Blaks. ---operajournal.blogspot.com

Nieśmiertelność? Wędrówka dusz? Spotkania swych bliskich w kolejnych wcieleniach? Konieczność „odpracowania” grzechów i zaniedbań? Różne aspekty człowieczeństwa ujawniające się w różnych momentach historii, także tęsknota za wieczną miłością – to wszystko pytania i kwestie, które podejmuje Jerzy Żuławski w dramacie Eros i Psyche. Żuławski jest także autorem powieści fantastyczno-naukowej Na srebrnym globie (sfilmowanej przez jego stryjecznego wnuka – Andrzeja Żuławskiego). Libretto opery Różyckiego to pełna rozmachu podróż Psyche i Blaksa w poszukiwaniu Erosa – poprzez pięć epok – od Arkadii Złotego Wieku, przez Cesarstwo Rzymskie, średniowieczny klasztor w Hiszpanii, Paryż czasów Wielkiej Rewolucji Francuskiej aż po jedną z europejskich stolic początku XX wieku. Ten rozmach inscenizacyjny jest wyzwaniem na miarę Barbary Wysockiej, która wspólnie z Barbara Hanicką parę lat temu stworzyła na scenie Teatru Wielkiego - Opery Narodowej pełne majestatu i poruszające przedstawienie Moby Dick z muzyką Eugeniusza Knapika. Autor muzyki – Ludomir Różycki studiował w Warszawskim Konserwatorium razem z Karolem Szymanowskim, Mieczysławem Karłowiczem i Grzegorzem Fitelbergiem – muzyczną Młodą Polską. Eros i Psyche, która w międzywojniu cieszyła się dużym powodzeniem na europejskich scenach operowych, po wojnie była wystawiana bardzo rzadko. Pora, aby zajęła miejsce ambasadorki polskiej opery na równi z Królem Rogerem. ---teatrwielki.pl

Twórczość operowa Ludomira Różyckiego, mimo iż sporadycznie pojawia się na scenach, jest w praktyce – trzeba przyznać – niemal zapomniana. To samo można powiedzieć o jego dokonaniach w dziedzinie symfoniki. A przecież postać twórcy jest nam doskonale znana, każdy, kto choćby otarł się o historię muzyki polskiej, może wymienić jego nazwisko, i to jednym tchem obok Karola Szymanowskiego i Grzegorza Fitelberga (i wielce wówczas obiecującego Apolinarego Szeluty) jako członka grupy Młoda Polska, która miała – jeśli nie zrewolucjonizować – to przynajmniej odnowić muzykę polską u progu XX wieku.

Nie bez powodu młodzi wówczas kompozytorzy sięgali po wzorce do niezwykle natenczas nowoczesnej twórczości Richarda Straussa, otwierającej nowe perspektywy wśród wciąż jeszcze dominującej estetyki Romantyzmu. Każdy z owej grupy przebył oczywiście własną, mniej lub bardziej szczęśliwą drogę, każdy w inny sposób zapisał się w dziejach muzyki. Różycki miał wiele szczęścia, jego wcześnie rozwinięty talent i wybitna indywidualność pozwoliły na dość szybką karierą o skali międzynarodowej. Po sukcesach utworów orkiestrowych (scherzo symfoniczne Stańczyk, po nim szereg poematów symfonicznych) przyszła kolej na operę. We Lwowie zostaje wystawione pierwsze jego dzieło tego gatunku – Bolesław Śmiały (1909), w Warszawie – opera fantastyczna Meduza (1912). Kolejna opera to Eros i Psyche (Warszawa 1918, którą ubiegł niemiecki Wrocław – 1917). Następnie powstaje balet Pan Twardowski, który zdobył ogromną popularność nie tylko w Polsce, ale i w wielu krajach Europy. Równie wielkim powodzeniem jak Eros i Psyche cieszył się Casanova (1923). Później skomponował Różycki jeszcze Beatrix Cenci (1927) i Młyn diabelski (1931). Odpowiedź na pytanie, dlaczego dzieła bardzo wartościowe, cieszące się do czasów wojny wielkim powodzeniem później popadły niemal w zapomnienie, byłaby dość złożona. Tutaj trzeba przyklasnąć pomysłowi dyrekcji Teatru Wielkiego, która zdecydowała się przywrócić Erosa i Psyche warszawskiej scenie po stu niemal latach od premiery (niedawno pokazała też dzieło Opera Bałtycka).

Opera została zainspirowana sztuką o tym samym tytule pióra Jerzego Żuławskiego, pamiętanego dziś przede wszystkim jako autora powieści Na srebrnym globie. Jego dramat Eros i Psyche wystawiany był przez kilkanaście lat z wielkim powodzeniem, przy czym nie bez znaczenia był tu wątek rewolucyjny. (Zdania krytyki były podzielone.) Treść dramatu to próba odniesienia wątku mitycznego do konkretnych sytuacji historycznych, pokazania, jak pragnienie ideału rozbija się o brutalność ziemskiego losu w różnych epokach. Psyche spogląda wbrew zakazowi (choć nie z własnej woli) w oblicze Erosa, za co zostaje skazana na wędrowanie przez wieki, nim wreszcie osiągnie swój cel – zjednoczenie z ukochanym, spełnienie swej niegasnącej tęsknoty. I zawsze stanie na jej drodze Blaks – wcielenie wszystkich niskich dążeń, będzie więc musiała żyć w nieustannej walce o swój cel.

Gdy Różycki zobaczył alegoryczną sztukę Żuławskiego, od razu docenił jej potencjał jako materiału na operę, osiągając, m.in. dzięki bliskiej współpracy z autorem, znakomity rezultat. Opera ma nietypową konstrukcję, stosownie do treści – w oryginale dzieli się na siedem obrazów, w libretcie autor zredukował ich liczbę do pięciu. Autorzy prowadzą widza poprzez kolejne epoki – od mitycznej Arkadii, poprzez pałac prefekta rzymskiego w Aleksandrii, klasztor w średniowiecznej Hiszpanii, epizod z rewolucji francuskiej aż po współczesny salon żądnego światowych uciech bankiera. W krótkim końcowym epizodzie Psyche udaje się wreszcie wyzwolić z ziemskich więzów i dopiero wtedy spotyka się z wytęsknionym Erosem – a zarazem Tanatosem. Bo droga do spełnienia wiedzie przez śmierć. ---teatralny.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto

back

1. Ballade for piano & orchestra, Op.2
2. Symphonic Scherzo for orchestra. Op.1, Stanczyk 
3. Anhelli, symphonic poem for orchestra, Op.22
4. King Cophetua, symphonic poem for orchestra, Op.24
5. Mona Lisa, symphonic prelude, Op.29

Barbara Hesse-Bukowska – Piano
Polish National Opera Orchestra & Chorus
Polish Radio Orchestra & Chorus Katowice
Jan Krenz – conductor
Janusz Przybylski – conductor
Wojciech Czepiel – conductor

Ludomir Różycki, composer, conductor and pedagogue; born 18 September 1883 in Warsaw; died 1 January 1953 in Katowice.

Różycki studied the piano in the class of Aleksander Michałowski, theory under Gustaw Rogulski and Michał Biernacki, and composition under Zygmunt Noskowski at the Warsaw Music Institute. Having graduated with a gold medal in 1904, he continued studying composition under Engelbert Humperdinck at the Akademie der Künste in Berlin in 1904-7.

His composing debut was the symphonic scherzo Stańczyk op. 1, performed at the Warsaw Philharmonic in February 1904, with Emil Młynarski as the conductor. In 1905 he and Karol Szymanowski, Grzegorz Fitelberg and Apolinary Szeluto set up the Spółka Nakładowa Młodych Kompozytorów Polskich / Company of Young Polish Composers - a group whose purpose was to promote the new Polish music abroad. It did so until 1912. In 1907, having refused the appointment as professor at the Oslo Conservatory, Różycki moved to Lvov to work as the city's opera conductor and to run the piano class at the Galician Music Society Conservatory. His symphonic poem Krol Kofetua / King Cofetua op. 24 won the first prize at the composition contest marking the 10th anniversary of the Warsaw Philharmonic in 1912. From 1912 to 1918 he stayed in Berlin, making artistic trips chiefly to Switzerland, Italy and France, and in 1918 returned to Warsaw and was for a while a conductor at the Teatr Wielki.

In the inter-war period Różycki did journalistic, organisational and pedagogical work. He was instrumental in establishing the Polish Composers' Association in 1926 and became its first chairman. In 1930-32 he lectured at the Warsaw Conservatory. During World War II he took part in underground concerts as a pianist and accompanist. After the Warsaw Rising of 1944, during which many of his manuscripts burned down, he took refuge in Osieczany near Cracow. After the war he settled in Katowice, taking a teaching job at the National Higher School of Music. In 1945-6 he was acting Dean of the School's Department of Theory, Composition and Conducting. The last years of his life were spent reconstructing the scores which had perished during the war.

Różycki received a number of awards and decorations, including the Officer's Cross of the Order Polonia Restituta in 1925, the Gold Medal of the French Government for the ballet Apollo i dziewczyna / Apollo and the Girl and the National Music Award for the opera Eros and Psyche in 1937, the Golden Cross of Merit in 1946, the Order of the Standard of Labour of First Class in 1950, the Commodore's Cross with the Polonia Restituta Star in 1951, and the State Award of the First Degree for life achievement in 1952. He was a member of the Polish Composers' Union from 1945. --- culture.pl

Kompozytor, dyrygent i pedagog. Urodzony 18 września 1883 w Warszawie, zmarł 1 stycznia 1953 w Katowicach.

Studiował grę na fortepianie w klasie Aleksandra Michałowskiego, teorię u Gustawa Rogulskiego i Michała Biernackiego oraz kompozycję pod kierunkiem Zygmunta Noskowskiego w Instytucie Muzycznym w Warszawie, który ukończył w 1904 ze złotym medalem. W latach 1904-07 kontynuował studia kompozytorskie u Engelberta Humperdincka w Akademie der Künste w Berlinie.

Jako kompozytor zadebiutował scherzem symfonicznym Stańczyk op. 1 wykonanym w lutym 1904 w Filharmonii Warszawskiej pod batutą Emila Młynarskiego. W 1905, wspólnie z Karolem Szymanowskim, Grzegorzem Fitelbergiem i Apolinarym Szeluto, założył Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich - ugrupowanie działające do 1912 na rzecz promocji nowej muzyki polskiej za granicą. W 1907, po odrzuceniu propozycji objęcia stanowiska profesora Konserwatorium w Oslo, przeniósł się do Lwowa, gdzie przez 4 lata pracował jako dyrygent opery i prowadził klasę fortepianu w Konserwatorium Galicyjskim Towarzystwa Muzycznego. W 1912 zdobył I nagrodę za poemat symfoniczny Król Kofetua op. 24 na konkursie kompozytorskim zorganizowanym z okazji 10-lecia Filharmonii Warszawskiej. Od 1912 do 1918 przebywał w Berlinie, skąd odbywał podróże artystyczne m.in. do Szwajcarii, Włoch i Francji. W 1918 powrócił na stałe do Warszawy - tu przez krótki czas był dyrygentem w Teatrze Wielkim.

W okresie międzywojennym zajmował się działalnością publicystyczną, organizacyjną i pedagogiczną. W 1926 współuczestniczył w założeniu Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich i został jego pierwszym prezesem. W latach 1930-32 wykładał w Konserwatorium Warszawskim. W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracyjnych koncertach jako pianista i akompaniator. Po klęsce Powstania Warszawskiego, w czasie którego spłonęło wiele jego rękopisów, Różycki schronił się w Osieczanach koło Krakowa. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Katowicach, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W latach 1945-46 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury katowickiej uczelni. Ostatnie lata życia spędził nad rekonstrukcją partytur zniszczonych podczas wojny.

Ludomir Różycki otrzymał wiele nagród i odznaczeń, m.in. w 1925 Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta, w 1937 złoty medal Rządu Francuskiego za balet Apollo i dziewczyna oraz Państwową Nagrodę Muzyczną za operę Eros i Psyche, w 1946 Złoty Krzyż Zasługi, w 1950 Order Sztandaru Pracy I klasy, w 1951 Krzyż Komandorski z Gwiazdą Polonia Restituta, w 1952 Nagrodę Państwową I stopnia za całokształt twórczości. Od 1945 był członkiem Związku Kompozytorów Polskich. ------ culture.pl

download: uploaded filecloudio yandex 4shared mediafire solidfiles mega nornar ziddu

back

1. Ballade for piano and orchestra op. 18 (1904) [10:01]
Piano Concerto No. 1 in G minor op. 43 (1918) [32:08]
2. I. Andante. Allegro
3. II. Andante con moto
4. III. Allegro giocoso

Krystyna Makowska-Lawrynowicz – piano
Polish Radio and TV SO in Cracow
Szymon Kawalla – conductor (1)
Andrzej Straszynski  - conductor (2-4)

Having discovered late-romantic Rozycki through his String Quartet in D minor op.49 (1915-16) on Hyperion CDA67684 I made a mental note to try to hear more by him. The quartet is an example of glowingly confident caramel-cream late-romanticism. It was a style old-fashioned even in 1915 and embraces an idiom which is fragrant with a language associated with Korngold, Suk and Smetana - very enjoyable indeed.

This seriously short-running disc makes up for its mere 42 minutes with intensely pleasing music-making. With his Polish blood one might expect Chopin-derivative writing; not the way it turns out though the informative sleeve-note asserts otherwise. The Ballade is a fresh-faced, romantically magnificent single movement. It is generously loquacious rather than garrulous. It's a superb piece easily the equal of the two bipartite piano and orchestra pieces by Schumann - who is surely an influence here. The music is also reminiscent of the early Scriabin Piano Concerto with fleeting reminders of Liszt and Rachmaninov. The piece ends with feminine modesty rather than torrid machismo.

The Piano Concerto No. 1 is in three movements. It strolls out unassertively with less of Schumann about it but more of a sort of Rachmaninov pastel effect. Things soon intensify and most of the movement is radiant with rhetoric and turbulent romance. Lisztian storm-cells groan alongside shades of grandeur inspired by Tchaikovsky. The movement ends in trilling Delian pastoralism. The second movement muses on repose and on the tempests of the first movement. The finale is heady material given the impression of having been written in dazzling upland sunshine with all the confidence of the Tchaikovsky piano concertos engaged. There is even one moment that sounds very much like a figure from Tchaikovsky's Fifth. At the end the pummelling streams of notes and Rachmaninovian splendour give way to calm for a brief moment before the music skips back to dancing exhilaration and heroic magnificence. If the very last page sounds as if the composer chose to end from a conventional glossary of perorations the 'lapse' is brief and forgivable.

Although shown as No. 1 this seems to be Rozycki's only piano concerto. It's one of those occasions I would like to be proved wrong. I suspect you will want to track down other Rozycki works after hearing this. Acte Préalable have the Piano Quintet on AP0253 and not to forget that Hyperion disc.

The pianist throughout is Krystyna Makowska-Lawrynowicz. She is a most impressive artist who when she recorded these works had them well under her fingers having first performed the concerto in 1968. Her photographs fondly grace pages 2 and 20 of the essentially informative booklet. The essay and notes are by Marcin Zyglinski and they are adeptly translated by Adam Zbyszewski.

Frankly however I would have just as happily revelled in these musical delights without a single word of context or even a completely inept translation.

I liked this music a great deal and hope that there will be much more Rozycki. --Rob Barnett, musicweb-international.com/classrev

download:   uploaded anonfiles mega 4shared mixturecloud yandex mediafire ziddu

back

1.Movement 1: Andante – Allegro [16'52] 
2.Movement 2: Andante [5'48] 
3.Movement 3: Allegro [9'54]

Performer:
Royal String Quartet

download

back

1.Ballade in G major Op 18[10'35]

Piano Concerto No 1 in G minor Op 43	[31'42]
2.Andante – Allegro	[15'26]
3.Andante con moto	[6'31]
4.Allegro giocoso	[9'45]

Piano Concerto No 2	[20'52]
5.Moderato in tempo[13'30]
6.Allegro giocoso[7'22]

Jonathan Plowright (piano)
BBC Scottish Symphony Orchestra
Łukasz Borowicz (conductor)

The first thing to say (because it is the first thing you will notice when you play this disc) is that this is an outstanding recording of a piano and orchestra. The soloist is ideally placed in the sound picture, with the City Halls in Glasgow providing a clean, crisp acoustic allowing every detail to emerge with character and clarity. Hats off to David Hinitt (engineer) and Jeremy Hayes (producer). Even more impressive is the partnership between soloist and conductor. For the second time in this series, Jonathan Plowright and Łukasz Borowicz are like alchemists in the way they can raise first-class second-rate music to another level, a couple of fiercely combative squash players at times, two firm friends reminiscing on a long country walk at others. Borowicz’s control of his Scottish players is quite masterly, and Plowright should be paid in bags of gold to reveal how he produces such a rich, singing tone throughout the enormous dynamic range he conjures up, from thunderous roar to mere whisper.

As to Vol 67 itself, I have now listened to it straight through several times with increasing enjoyment. I do think this is one of the more worthwhile discoveries of Hyperion’s Romantic Piano Concerto series, certainly up there with the Stojowski concertos, for instance (Vol 28, 6/02), which, as it happens, also features Plowright.

Ludomir Różycki (1883-1953), little known outside his native Poland where he spent most of his career, was a pupil of Zygmunt Noskowski and Engelbert Humperdinck. All three works—the Ballade (1906) and the Piano Concertos Nos 1 (1918) and 2 (c1943)—have dangerously highly calorific helpings of gorgeously spun Romantic themes set against a richly orchestrated backdrop and pages of bravura piano-writing, in short epitomising what most of us think of as a Romantic piano concerto. Among many memorable highlights are the Ballade (10'35") with its apt but unexpected ending, the first movement of the Second Concerto (written in war-torn Poland) and its defiant, life-affirming finale. Reassuring, as comfortable as Sunday night on the telly—only a hair-shirt cynic could fail to enjoy Różycki. --- Jeremy Nicholas, Gramophone

As contemporaries in turn-of-the century Warsaw, Ludomir Różycki and Karol Symanowski shared a composition teacher and became fellow founders of the Young Poland in Music movement. But their careers diverged, and though Różycki (younger by a year, born in 1883) wrote prolifically and successfully in many genres, his star waned.

Szymanowski died before the war but Różycki lived until 1853, by which time Poland and Polish music had radically changed. This welcome disc of his piano and orchestra works traces a gradual stylistic evolution.

The Ballade in G dates from 1904, even before Różycki went to Berlin for studies with Humperdinck, and is an attractive pice full of broad melodies. Completed in 1918, the year of Poland's independence, the Concerto No.1 opens introspectively yet pianistic virtuosity soon wins out not least in the tarantella-like finale. More compact, the two-movement Piano Concerto No.2 has some brittleness reflecting the time of composition (1941-2) but heady ideas emerge in (following time-honoured Polish concerto tradition) the Krakowiak finale. Both the pianist Jonathan Plowright and conductor Łukasz Borowicz are champions of neglected Polish music, and this disc's place in Hyperion's Romantic Piano Concerto series makes it self-recommending. --- John Allison, BBC Music Magazine

Ludomir Różycki należy do kategorii tych kompozytorów polskich, o których wspomina się we wszystkich nieomal opracowaniach dotyczących historii naszej muzyki, podkreśla się znaczenie ich obfitego dorobku, ale w praktyce w zasadzie się ich dzieł nie wykonuje. Dlaczego? To pytanie powraca jak bumerang, kiedy myślimy o ogromnej większości polskiej muzycznej spuścizny. --- merlin.pl

download (mp3 @320 kbs):

yandex 4shared mega mediafire uloz.to cloudmailru uptobox ge.tt

back