01. Angel Dance 03:47 
02. Central two o nine 02:46 
03. Cindy I’ll Marry You One Day 03:34 
04. Even This Shall Pa ss Away 04:02 
05. Harms Swift Way 04:15 
06. House of Cards 03:12 
07. I'm falling in love again 03:32 	play
08. Monkey 04:58 
09. Satan Your Kingdom Must Come Down 04:08 
10. Silver Rider 06:04 
11. The only sound that matters 03:44 
12. You Can't buy my love 03:11			play

Personnel: 
Robert Plant (lead vocals, backing vocals)
Patty Griffin (vocals); 
Darrell Scott (guitar, acoustic guitar, lap steel guitar, banjo, mandolin, accordion); 
Buddy Miller (electric guitar, baritone guitar, 6-string bass); 
Marco Giovino (drums, percussion).
Byron House (bass guitar, double bass)

Band of Joy was the name of Robert Plant’s Black Country psychedelic folk group of the late ‘60s and his revival of its name and spirit in 2010 is of no small significance. Certainly, it’s an explicit suggestion that Plant is getting back to his roots, which is true to an extent: the original Band of Joy was unrecorded outside of a handful of demos, so there is no indication of whether this 2010 incarnation sounds anything at all like the ‘60s band but the communal vibe that pulsates throughout this album hearkens back to the age of hippies as much as it is an outgrowth of Raising Sand, Plant’s striking duet album with Alison Krauss. Such blurred borders are commonplace on Band of Joy, where American and English folk meld, where the secular and sacred walk hand in hand, where the past is not past and the present is not rootless. Assisted by co-producer Buddy Miller and a band of roots iconoclasts highlighted by harmonist Patty Griffin, Plant finds fiercely original music within other people’s songs, nabbing two songs from slow-core stalwarts Low, cherry-picking relative obscurities from Richard & Linda Thompson and Los Lobos, digging back to find forgotten songs from the heyday of honky tonk and traditional folk tunes not often sung. Some of these songs feel like they’ve been around forever and some feel fresh, but not in conventional ways: Low’s “Silver Rider” and “Monkey” feel like ancient, unearthed backwoods laments and the riotous “You Can’t Buy My Love” feels as if it was written yesterday. Much of the wonder of Band of Joy lies in these inventive interpretations but the magic lies in the performances themselves. Never as austere as the clean, tasteful impressionism of Raising Sand, Band of Joy is bold and messy, teeming with life to its very core. It’s as a joyous a record as you’ll ever hear, a testament that the power of music lies not in its writing but in its performance. ---Stephen Thomas Erlewine, AllMusic Review

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

01. Heaven Knows     play
02. Dance On My Own
03. Tall Cool One
04. The Way I Feel
05. Helen Of Troy
06. Billy’s Revenge  play
07. Ship Of Fools
08. Why
09. White Clean And Neat

Personnel
* Robert Plant - Vocals, Producer
* Phil Johnstone - Keyboards, Producer
* Tim Palmer - Producer
* Jimmy Page - Guitar (on tracks 1 & 3)
* Doug Boyle - Guitar
* Phil Scragg - Bass
* Chris Blackwell - Drums, Percussion
* David Barratt - Programming, Keyboards
* Marie Pierre - Vocals (Background)
* Toni Halliday - Vocals (Background)
* Kirsty MacColl - Vocals (Background)
* Rob Bozas - Engineer
* Martin Russell - Engineer
* Richard Evans Design & Art Direction

Recorded after a three-year hiatus – and the winding-up of Plant's creative partnership with Midlands guitarist Robbie Blunt – Now & Zen signalled a new stage in the former Zeppelin marauder's musical journey. It also revved up what Plant called his "technobilly" side, and stands to this day as his most slickly (some might say over-) produced 80s album.

Influenced by everyone from Prince to Depeche Mode, Plant had already upped the synth-and-sequencer quota on 1985's Shaken 'n' Stirred, but the album stiffed and the singer sought fresh young blood to help him change course. After demoing material with Buggles' Bruce Woolley and writing with Eurythmics co-producer Robert Crash, Percy saddled up with session musos Phil Johnstone (keyboards) and Chris Blackwell (drums, no relation to the Island founder) and quickly formed a new unit around them.

While Jimmy Page trod water in hoary blues-rock outfit The Firm, Plant now took the more keyboard-swathed side of late Led Zeppelin to a late-80s extreme. Opener Heaven Knows – a track that didn't even bear the songwriting imprint of Plant himself – was Hounds of Love Kate Bush with testosterone, thanks in part to the guesting presence of Kirsty MacColl on backing vocals. Dance on My Own and Walking Towards Paradise were sequenced 80s dance-rock at its most overcooked and arid; The Way I Feel, all gloopy fretless bass and sub-Edge guitar atmospherics. White, Clean and Neat was a finger-popping essay about growing up on pristine 1950s pop culture, complete with name-checks for Debbie Reynolds and Johnnie Ray.

If Ship of Fools veered closer to the mood of Big Log – Doug Boyle's coiled guitar recalling Robbie Blunt's playing on that track – it was another guitarist who stole the limelight on Now & Zen. None other than Jimmy Page dropped by to fire off rockabilly licks on the pumping Tall Cool One, his contributions augmented by a barrage of sampled Zeppelin riffs (Whole Lotta Love, When the Levee Breaks, Black Dog, Custard Pie and The Ocean, the latter sampled by the Beastie Boys only a year earlier).

While Plant himself thought Now & Zen was "contemporary, young, virile music", diehard Zepheads like Creem's Chuck Eddy were less convinced. Though Eddy reluctantly came round to the album – characterising it as "sort of the animal you'd get if you crossed In Through The Out Door with [the Cars'] Panorama" – even he ultimately found it "emotionally restrained – too cold, too clever, too calculated... too 80s, I guess." That is a verdict many would stand by to this day. ---Barney Hoskyns, BBC Review

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

01. Burning Down One Side   play
02. Moonlight In Samosa
03. Pledge Pin              play
04. Slow Dancer
05. Worse Than Detroit
06. Fat Lip
07. Like I’ve Never Been Gone
08. Mistery Title

Personnel
* Robert Plant - vocals
* Robbie Blunt - guitars
* Jezz Woodroffe - keyboards & synthesizers
* Phil Collins - drums on 1-3, 5-6, 8, 9 & 10
* Cozy Powell - drums on 4 & 7
* Paul Martinez - bass
* Raphael Ravenscroft - saxophone on 3

For his debut solo album, Robert Plant doesn't exactly succumb to everyone's expectations. With a less-potent vocal style, Plant manages to carry out most of the songs in smooth, stylish fashion while rocking out rather convincingly on a couple of others. He gets some pretty good help from guitarist Robbie Blunt, who truly comes to life on "Worse Than Detroit," and both Phil Collins and Cozy Powell give Plant enough of a solid background to lean his sultry yet surging rock voice against. Plant channels his energy quite effectively through songs like "Pledge Pin" and "Moonlight in Samosa," while the single "Burning Down One Side" is a creditable one, even though it failed to crack the Top 50 in both the U.K. and the U.S. The most apparent characteristic about the album's eight tracks is the fact that Plant is able to escape most of his past and still sound motivated. Without depending too much on his Led Zeppelin days, he courses a new direction without changing or disguising his distinct vocal style whatsoever. Pictures at Eleven peaked within the Top Five on both sides of the Atlantic, successfully launching Plant's solo career. ---Mike DeGagne, AllMusic Review

Z pewnością nie brakuje osób, które uważają, że grupa Led Zeppelin powinna kontynuować działalność po śmierci Johna Bonhama. W końcu był najłatwiejszym do zastąpienia muzykiem zespołu - nie brał udziału w komponowaniu, a jego styl gry na perkusji nie jest trudny do podrobienia... Jednak moim zdaniem pozostali muzycy podjęli najlepszą możliwą decyzję. Nie wierzę, że byliby jeszcze razem w stanie nagrać coś na poziomie swoich klasycznych dzieł. Już przed nagraniem ostatniego albumu, "In Through the Out Door", główny kompozytor grupy, Jimmy Page, popadł w poważny kryzys twórczy. W rezultacie pałeczkę głównego twórcy przejął basista i klawiszowiec John Paul Jones, który... według mnie w ogóle nie powinien tworzyć muzyki, bo efekty były żenujące (chociażby "All My Love"). Kryzys Page'a trwa natomiast do dziś - z nielicznych albumów, które nagrał w ciągu ostatnich 35 lat, właściwie tylko nagrany z Davidem Coverdalem "Coverdale and Page" zasługuję na uwagę. Byłoby wielką stratą, gdyby wokalista Robert Plant - w latach 80. wciąż dysponujący wspaniałym głosem - marnował swój talent kontynuując współpracę z wypalonym Pagem i pozbawionym daru kreatywności Jonesem. Na szczęście, rozpad Led Zeppelin dał mu możliwość rozpoczęcia kariery solowej i współpracy z nowymi muzykami.

Współpracownikami Planta zostali: gitarzysta Robbie Blunt (ex-Chicken Shack), basista Paul Martinez (znany m.in. z efemerycznego projektu Paice Ashton Lord), klawiszowiec Gerald "Jezz" Woodroffe (wcześniej m.in. wspierający Black Sabbath na koncertach), oraz słynny perkusista Phil Collins (Genesis). Wszyscy oni wystąpili na jego debiutanckim albumie solowym, "Pictures at Eleven". Ponadto, w dwóch utworach na perkusji zagrał rewelacyjny Cozy Powell (ex-The Jeff Beck Group, Rainbow, później członek m.in. Whitesnake i Black Sabbath). Mocny skład to podstawa, ale podany wyżej przykład ostatniego albumu Led Zeppelin pokazuje, że jeszcze ważniejszy jest repertuar... Głównym twórcą muzyki został Blunt (w dwóch utworach, "Burning Down One Side" i "Fat Lip", wspomógł go Woodroffe) i z zadaniem poradził sobie naprawdę nieźle. Z jednej strony zaproponował utwory, które spokojnie mogłyby trafić na któryś z albumów Led Zeppelin (np. "Worse Than Detroit" i "Mystery Title", oba z typowo page'owymi zagrywkami gitarowymi), a z drugiej - kompozycje, jakich do tamtej pory nikt by się nie spodziewał w repertuarze Planta. Do tych ostatnich zaliczają się przede wszystkim zaskakująco liryczny "Moonlight in Samosa" - z pięknymi partami gitary akustycznej, ale też mocnym pulsem sekcji rytmicznej - oraz dynamiczny "Pledge Pin", w którym istotną rolę pełni... saksofon (zagrał na nim Raphael Ravenscroft, znany chociażby z albumu "The Final Cut" Pink Floyd).

Najważniejszym momentem albumu wydaje się niemal ośmiominutowy "Slow Dancer", którego nie sposób nie skojarzyć z zeppelinowym "Kashmir". Jest w nim ta sama hipnotyzująca monotonia i niesamowity, orientalny klimat (będący głównie zasługą Woodroffe'a, grającego długie solówki na syntezatorze). Plant wspina się tutaj na swoje wokalne wyżyny, Blunt wygrywa życiowe solówki, a Powell doskonale podrabia ciężką grę Bonhama. Naprawdę wyjątkowa kompozycja. Bardzo ciekawie wypada także drugi utwór nagrany z Cozym, "Like I've Never Been Gone". Niebanalna rockowa ballada o rewelacyjnej melodii, w której znów momentami pobrzmiewa coś orientalnego. Emocjonujący śpiew Planta wynagradza nieco powściągliwą solówkę Blunta. Na albumie znalazły się także dwa lekkie utwory, o bardziej piosenkowym charakterze: "Burning Down One Side" - z wyraźnym syntezatorowym tłem i miękką grą Collinsa, ale i z ostrzejszymi solówkami Blunta - oraz "Fat Lip" z typowym dla lat 80., "rozmytym" brzmieniem, także jednak ożywionym gitarową solówką. Warto wspomnieć także o dołączonym w reedycjach "Far Post". Utwór oryginalnie był tylko stroną B kilku singli, ale w 1985 roku trafił na soundtrack filmu "Białe noce" ("White Nights"), dzięki czemu stał się jednym z największych solowych hitów Planta w Stanach. To kolejny bardziej piosenkowy utwór, o chwytliwym refrenie, wyróżniający się jednak przede wszystkim fortepianową - a nie, jak w innych utworach, gitarową - solówką.

"Pictures at Eleven" pokazuje pewne niezdecydowanie Roberta Planta co do kierunku, w jakim powinna podążyć jego solowa kariera. W niektórych utworach próbuje odejść od stylistyki Led Zeppelin, by w innych jawnie do niej nawiązać. To jednak nie ma większego znaczenia. Przede wszystkim liczy się fakt, że "Pictures at Eleven" to zbiór naprawdę dobrych kompozycji, które mogą przypaść do gustu nie tylko wielbicielom macierzystej grupy Planta. ---Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back

01. Other Arms            play
02. In The Mood
03. Messin’ With The Mekon
04. Wreckless Love
05. Thru’ With The Two Step
06. Horizontal Departure  play
07. Stranger Here… Than Over There
08. Big Log

Personnel
* Robert Plant - vocals
* Robbie Blunt - guitars
* Paul Martinez - bass
* Jezz Woodroffe - keyboards
* Phil Collins - drums on 1-3, 5-6, 8 
* Barriemore Barlow - drums on 4 & 7
* John David - backing vocals
* Ray Martinez - backing vocals
* Bob Mayo - guitars, keyboards, backing vocals on 9-11

Robert Plant's second solo outing shares more than a few things with its predecessor. It was recorded at the famous Welsh studio Rockfield and featured most of the Pictures at Eleven band, including a moonlighting Phil Collins on drums. As with Pictures, its production was as polished and clinical as the early Led Zeppelin sound was primal and thunderous.

But this time Plant managed a big hit – with Big Log – and promoted it with a clip for the now-essential televisual shop window that was MTV. He even performed the song on Top of the Pops, that biggest of Led Zeppelin no-nos.

Big Log was radically un-Zeppelin-like, a piningly slow song of aching love that combined ancient and modern – Roy Orbison with a drum machine. Robbie Blunt's Spanish-tinged guitar shapes sat somewhere between Ennio Morricone and Mark Knopfler as the drum machine clacked and Jezz Woodroffe's keyboard hummed sweetly in the distance. John David and Ray Martinez provided warm vocal harmonies.

Similarly low-key though far funkier was second single In the Mood, an invitation to dance and a hypnotic musing on the spell of music itself. Blunt's flaking fills again provided the track's melodic hook. Woodroffe's wafty keyboards were the star on the pretty, slow-dance Thru’ with the Two-Step. On all of these, Plant's vocals were striking for their mature restraint; but then he probably couldn't have belted out Immigrant Song in 1983 if he'd wanted to.

More strained and contrived as declarations of post-Zeppelin independence were the Indian-imbued Wreckless Love and the jerky sub-Police semi-reggae of Messin' with the Mekon. Stranger Here… Than Over Here is clunkily percussive, a melodically limp 80s experiment that fails to take off meaningfully.

The Principle of Moments got Plant back on the road for the first time since Zeppelin. Backed by the band that played on it – including Collins – he toured America on an old propeller plane through the summer and early fall of 83. Come November, he walked on to a British stage, at the Glasgow Apollo, for the first time since Zeppelin's Knebworth concerts in 1979. --- Barney Hoskyns, BBC Review

Tym albumem Robert Plant zdecydowanie rozpoczął palenie mostów za swoją przeszłością. "The Principle of Moments" to eksplorowanie zupełnie nowych muzycznych rejonów, tak bardzo odległych od bluesa i hard rocka, jak tylko było to możliwe. Plant tak mocno chciał się odciąć od uprawianej do tamtej pory stylistyki, że nie zamieścił na albumie dwóch najbardziej zeppelinowych utworów, jakie zostały nagrane podczas sesji: "Road to the Sun" i "Turnaround". Oba zostały wydane dopiero po wielu latach (pierwszy w 2003 roku na kompilacji "Sixty Six to Timbuktu", drugi cztery lata później na reedycji "The Principle of Moments"). Szkoda, ponieważ to naprawdę świetne utwory, które znacznie podniosłyby poziom tego longplaya, nadając mu więcej dynamiki i różnorodności.

Nie znaczy to bynajmniej, że na album całkowicie pozbawiony jest mocniejszych, rockowych utworów. Dynamicznego, cięższego grania na pewno nie brakuje w "Other Arms" i "Horizontal Departure". Jednak jedynie wokal Planta wywołuje zeppelinowe skojarzenia. Pod względem muzycznym utwory są wyraźnie osadzone w latach 80. - cechuje je charakterystyczne sterylne brzmienie gitar i perkusji, oraz duża rola syntezatorów. A to jeszcze nic przy tym, co otrzymujemy w pozostałych kompozycjach. Takie kawałki, jak "In the Mood", "Thru' with the Two Step" i zaskakująco pogodny "Stranger Here... Than Over There" to już czysty pop. W dwóch pierwszych w warstwie instrumentalnej zdecydowanie dominują syntezatory - gitara pełni w nich wyłącznie rolę ozdobnika (chociaż w "Thru' with the Two Step" znalazła się całkiem zgrabna solówka Robbiego Blunta). Nawet gdy w "Wreckless Love" pojawia się charakterystyczne dla Planta orientalizowanie, zostaje ono przeniesione na bardziej popowy grunt. A ciężki, bardzo zeppelinowy riff rozpoczynający "Messin' with the Mekon" to tylko zmyłka - później utwór dryfuje w zupełnie inne rejony, łącząc reggae'owe zwrotki z banalnym, popowym refrenem. Pojawia się tutaj też solo na syntezatorze - w 1983 roku brzmiące bardzo nowocześnie, dziś jednak będące tandetnym archaizmem.

Gdyby "The Principle of Moments" zawierał tylko utwory wymienione w powyższym akapicie, nie wahałbym się wystawić niskiej oceny. Jednak na album trafiła ponadto jedna naprawdę rewelacyjna kompozycja - finałowy "Big Log". To kolejny utwór o typowym dla popu lat 80. brzmieniu (czyste gitary, elektroniczna perkusja i syntezatorowe tło), ale prezentujący o wiele wyższy poziom. Plant udowodnił tutaj, że i w takiej stylistyce można stworzyć arcydzieło. To naprawdę zgrabnie ułożona kompozycja, a chwytliwy motyw gitarowy i przepiękna melodia należą do tych, które naprawdę ciężko zapomnieć. "Big Log" zupełnie zasłużenie stał się jednym z największych solowych przebojów Roberta.

Jeden utwór genialny, dwa dobre i reszta wywołująca co najmniej konsternację - trudno uznać taki album za bardzo udany. Jednak te lepsze fragmenty są wystarczającym powodem, aby nie lekceważyć "The Principle of Moments". ---Paweł Pałasz, pablosreviews.blogspot.com

download (mp3 @320 kbs):

yandex mediafire ulozto gett

back